Fiction, All credit to pm1118 |
งานเขียนทั้งหมดเป็นลิขสิทธิ์ของ pm1118 ไม่อนุญาตให้คัดลอก ดัดแปลง เนื้อหาไม่ว่าส่วนใดก็ตาม ถ้าพบเห็นการละเมิดลิขสิทธิ์กรุณาแจ้งมาที่ @1118Ranger
*โปรดอ่านอย่างมีวิจารณญาณ
#7orphans
…………………………..
1
มันเจ็บ… เหมือนกับกำลังจะตาย
ความรู้สึกปั่นป่วนภายในร่างกายที่คล้ายกับว่ามีบางสิ่งกำลังพยายามเสียดแทงเพื่อทะลุเนื้อหนังออกมา มันเจ็บปวดยิ่งกว่าตอนถูกคมดาบแทงทะลุผิวเนื้อ เพราะเมื่อมีบาดแผลยังขวนขวายหายามาบรรเทาอาการได้ แต่อาการปวดแสบปวดร้อนที่พลุ่งพล่านขึ้นภายในและเกิดขึ้นฉับพลันยามเข็มนาฬิกาล่วงผ่านเข้าวันใหม่ มันกะทันหันจนไม่ทันได้ตระเตรียมการไว้รับมือถึงความทรมานที่แล่นตรงจากหน้าอกเข้าสู่ทุกอณูของร่างกาย
เสียงกรีดร้องอย่างคลุ้มคลั่งไม่อาจช่วยทุเลาความเจ็บปวดที่สาหัสจนแทบพรากสติไปจากเจ้าของร่าง กายเปลือยเปล่าพลิกดิ้นพล่านตามสัญชาตญาณ ปลายนิ้วจิกเกร็งเข้าสู่อุ้งมือคล้ายหวังว่าความเจ็บปวดที่ตนเป็นคนก่อจะช่วยลดความทรมานที่แล่นไปรวมกันตรงกลางแผ่นหลังได้บ้าง… แต่มันกลับเปล่าประโยชน์
หัวใจเต้นรัวแรงจนปวดหน่วง อึดอัดจนริมฝีปากต้องเผยออ้าเพื่อหอบตะกายอากาศเข้าสู่ปอด เมื่อความแสบร้อนแผ่ซ่านไปทั่วร่างจนเหงื่อไหลโทรมกาย และลมหายใจติดขัดคล้ายกับว่ามันพร้อมจะขาดห้วงลงทุกชั่วขณะ
คิ้วเรียวขมวดยับ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้าง ความเจ็บปวดย้ำชัดจากแววตาที่เต็มไปด้วยความทรมาน หยดน้ำตาสีใสไหลพรากเปรอะเปื้อนใบหน้า ปะปนไปกับหยาดเหงื่อ ไหลซึมลงสู่ผืนที่นอนสีขาวที่บัดนี้ยับยู่เพราะแรงดิ้นพล่านของผู้เป็นเจ้าของ
กายเปลือยเปล่าพลิกคว่ำ ขยำอุ้งมือเข้าหาเนื้อผ้า หวังใช้มันบรรเทาความเจ็บปวดยามผิวเนื้อร้าวระบมราวกับมันกำลังจะปริแตกออกเป็นเสี่ยง
ปลายเท้าจิกเกร็ง ลำตัวขดงอ แววตาปรากฏแต่เพียงความพลุ่งพล่านสับสน เมื่อเจ้าของร่างรู้สึกได้ถึง ‘บางอย่าง’ ที่กำลังเสียดแทงผ่านผิวเนื้อตรงแผ่นหลังออกมา
‘บางอย่าง’ ที่ปรากฏชัดเป็นเงาบนกำแพงสีขาว
แสงสลัวจากด้านนอกที่ลอดผ่านผ้าม่านผืนบางเข้ามากำลังตอกย้ำว่ามีบางสิ่งที่ผิดปกติเกิดขึ้นกับร่างกาย เงาบนผนังปรากฏเป็นวัตถุเรียวยาวรูปร่างประหลาด กำลังแทงก้านออกมาจากแผ่นหลัง มันแยกออกเป็นสองด้านอย่างสมมาตร และขยายกว้างจากช่วงตัวออกไปไม่ต่ำกว่าสองช่วงแขน
นัยน์ตาที่เฝ้ามองความผิดปกติคู่นั้นขยับวูบไหวอ่อนแรง เมื่อความร้อนที่แผ่ซ่านอยู่ทั่วร่างกายคล้ายเร่งเร้าให้สิ้นสติลงไปทุกที จนแทบแยกไม่ออก… ระหว่างภาพที่ปรากฏขึ้นในมโนสำนึก และภาพที่ปรากฏเป็นเงาอยู่บนผืนกำแพงเบื้องหน้า
เสียง ‘แซ่กๆ’ จากฝูงนกกาที่บินวนอยู่ตรงนอกหน้าต่าง ปั่นป่วนโสตประสาทจนได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องในภาพความทรงจำที่ผุดแทรกขึ้นมา… มันโหยหวน ทรมาน เมื่อทั้งร่างถูกล้อมเอาไว้ด้วยกองไฟที่กำลังแผดเผาหวังเอาชีวิตให้ดับสิ้นลง เปลวไฟลามเลียมอดไหม้ทุกสิ่งที่ถูกประกอบขึ้นเป็นร่างกาย ตั้งแต่ปลายก้านขนสีเทาจากสิ่งที่มีรูปร่างเหมือน ‘ปีก’ ซึ่งตกลู่อยู่ด้านหลัง มันบอบช้ำและเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือด
หยาดเหงื่อที่ผุดออกมาจากไรผม ไหลย้อมใบหน้าซีดขาวหมดสภาพของร่างกายที่แผ่ราบลงกับเตียง และชั่วขณะก่อนที่สติสัมปชัญญะจะขาดห้วงลง นัยน์ตาที่ใกล้ปิดปรือคู่นั้นยังทันได้เห็นก้านขนเหยียดยาวแผ่สยายเรียงตัวขนานไปกับสิ่งที่ผุดออกมาจากแผ่นหลัง
เสียงท้องฟ้าด้านนอกสะเทือนเลื่อนลั่น คลื่นลมจากพายุที่ก่อตัวขึ้นกะทันหันกรรโชกพัดพาเอาทุกสิ่งปลิดปลิวระเนระนาด แสงสว่างจากสายฟ้าที่ฉายวาบชักใยแทรกกลางขึ้นมาระหว่างความมืดมิด เผยความเสียหายที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วทุกหนแห่ง และเจ้าของร่างกายเปลือยเปล่าที่นอนทอดกายอยู่ตรงกึ่งกลางเตียง
“แทฮยอง!”
ร่างกายที่สิ้นสติลงไปแล้วขยับเคลื่อนไหวขึ้นอีกครั้งเมื่อเสียงเคาะประตูรัวแรงขึ้นเรื่อยๆ ปลายนิ้วที่งองุ้มจากการจิกเกร็งเพราะความเจ็บปวดค่อยๆ ขยับคลายคลี่ออก ลำตัวที่งองุ้มเมื่อตอนแรกเหยียดตรง ก่อนร่างกายจะถูกดันให้ขยับลุก พร้อมกับดวงตาที่ถูกเปิดขึ้นเพื่อจับจ้องไปยังเงาวูบไหวตรงกำแพงเบื้องหน้า
สีเลือดแทรกซึมแทนที่อยู่ทั่วทุกบริเวณที่เป็นสีขาวของดวงตาคู่นั้น… มันปรากฏเพียงความเคียดแค้นที่ลุกโชนดั่งเปลวไฟที่พร้อมแผดเผาทุกอย่างให้มอดไหม้ลง ทำลายทุกสิ่งที่เคยมีให้ดับสิ้นเพียงเพื่อทุเลาแรงโทสะที่ถูกสั่งสมมาเนิ่นนานนับอสงไขย ทวงคืนทั้งหมดที่ถูกริดรอนให้กลับมาสู่ความชอบธรรมอันพึงมี และตอบแทนความเจ็บปวดที่เคยได้รับแก่ผู้กระทำมันอย่างสาสมด้วยชีวิต
ปีกสีดำแผ่สยายเหยียดออกเฉกเช่นเจ้าของที่หยัดกายตั้งตรงขึ้น ปลายนิ้วลากไล้สัมผัสลงบนแพรขนสีดำขลับดั่งรัตติกาลเดือนมืด มันขยับไหวหยอกล้อสัมผัสนั้นราวกับตัวเองก็ได้ครอบครองพลังเฉกเช่นเดียวกัน
ริมฝีปากหยักแสยะยิ้ม…
เรือนกายเปลือยเปล่าขยับก้าวไปทางประตูซึ่งเจ้าของเสียงเรียกยังคงยืนรออยู่ แต่ก่อนที่ปลายเท้าจะได้ก้าวไปถึง แขนขวาก็ถูกวาดออก ปลายนิ้วขยับเรียกเสื้อคลุมผ้าแพรลายทางสีเข้มที่ร่วงตกอยู่บนพื้น มันลอยขึ้นมาตามคำสั่ง ก่อนจะถูกตวัดขึ้นสวมคลุมทับเรือนร่าง… ฉับพลันปีกซึ่งสยายกางอยู่ทางด้านหลังก็กลับหายไป
บานประตูไม้โอ๊คถูกดึงเปิดออก รอยยิ้มกว้างถูกหยิบยื่นให้บุคคลตรงหน้า ใสซื่อบริสุทธิ์จนราวกับ… เหตุการณ์แปลกประหลาดก่อนหน้านั้นไม่เคยเกิดขึ้น
“ยังไม่นอนอีกเหรอจองกุก”
แทฮยองส่งยิ้มกว้างให้น้องชายคนเล็กของบ้าน
.
.
.
แท็ก #7orphans
ทวิต @1118Ranger
เพจ 1118 Ranger
Ranger's space 